ျမိဳ႕နက္

ဟိုးးးး အတိတ္ျမိဳ႕ရိုးမွာ

အနတၱေတြ မိုးလိုရြာတဲ့ေန႕တုန္းက

သုညကို အစရွာရင္း

အဲဒီျမိဳ႕ဟာ မရွိျခင္းရဲ႕အရိပ္မွာ

တိတ္တိတ္ေလး အိပ္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။။

အလ်ဥ္လိုလို႕ လမ္းအိုလိုက္ခဲ့တာေတာင္

အေမွာင္မပ်ယ္တဲ့ဘဝေတြက

(အဲဒီျမိဳ႕ရဲ႕ရင္ခြင္မွာ)

ၾကယ္မစံု လမစံုနဲ႕

အခုထိကို "ည" ျဖစ္ေနၾကတုန္း။။

မ်က္လံုးဖြင့္ျပီး အိပ္ၾကည့္ဖို႕လည္း

မိုးရာသီမရွိတဲ့ အဲဒီျမိဳ႕က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး

ဒါေၾကာင့္....

ၾကယ္စံုတဲ့ေကာင္းကင္ကို မျမင္ဖူးခဲ့ၾကတာ။။

 အိပ္ကပ္အေပါက္နဲ႕

ဖားေကာက္တဲ့ လူပိန္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့

ေသြးမေလ်ာက္တဲ့လက္ခ်င္းကိုဆြဲ

အဲဒီျမိဳ႕ရဲ႕ ေန႕အပ်က္ေတြထဲ

အျပံဳးခဲေတြနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကတယ္။။။

 

တကယ္တမ္းက်...

ဝမ္းမီးေတာက္ေနတဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာ

အေရွ႕အရပ္မရွိခဲ႔ရွာဘူး

ဒါေၾကာင့္.. ၾကင္နာျခင္းဆိုတာ

အဲဒီျမိဳ႕အတြက္...

ဘယ္ေတာ့မွ ေနအျဖစ္ထြက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။။

ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္