ၾကြေရာက္လာေသာစာခ်စ္သူမ်ားစိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းမ်ားနဲ႕ျပည့္စံုၾကပါေစ....

Wednesday, March 30, 2011

မိသားစုရွင္ျပဳပြဲ


အပိုင္း(၁)

"ဟဲ့ ေမာင္ေပၚ။။ ေမာင္ေပၚ။။။"
ေဒၚေထြးညြန္႕တစ္ေယာက္   အိမ္ေပၚထပ္မွေန၍   ကြမ္းအစ္ကို   ကြမ္းညွပ္ျဖင့္ေခါက္ျပီး
    ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။။။  အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ေျမတလင္းေပၚဖ်ာခင္းျပီး ႏွီးထိုင္သင္ေနသည့္
ဦးေပၚက 
အိမ္ေပၚလွမ္းၾကည့္ျပီး   ဗ်ာ အေမဟုထူးလိုက္၏။။။
"ငါ့သားေတြ သမီးေတြ အကုန္လံုးကို ဒီညေနငါ့ဆီ   ေခၚခဲ့စမ္းေခ်။။
ၾကားလားဟဲ့။။"

Friday, March 25, 2011

ဘဝကတိုက္ခ်လိုက္ေသာအနာဂတ္တစ္ခုအေၾကာင္း







အပိုင္း(၁)






အေမျပင္ဆင္ေပးေသာထမင္းၾကမ္းဆီဆမ္းကိုပဲျပဳတ္ပင္မပါပဲ

ေရေႏြးၾကမ္းအကူႏွင့္သူရႏိုင္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးစားလိုက္သည္။။
ေက်ာင္းမွာဒီေန႕ တကၠသိုလ္ဝင္စာေမးပြဲၾကီးစေျဖရမည္မို႕
ေနာက္က်တတ္ေသာပံုမွန္ေန႕ေတြထက္ေက်ာင္းကိုေစာေရာက္ခ်င္
ေနမ္ိသည္မဟုတ္လား။စားေသာက္ျပီးေတာ့ ပန္းကန္ကိုအျမန္ေဆးျပီး
အနီးမွာေတြ႕သည့္အက်ၤီစုတ္ေလးႏွင့္ပင္ လက္ကိုသုတ္လိုက္သည္။
မီးဖိုထဲမွ သူအျပင္ကိုထြက္လိုက္ေတာ့အေမက ႏွစ္ရာတန္အႏြမ္း
ေလးကိုထုတ္ေပးေနသည္။။။


"သားေလး..စာေမးပြဲကိုေသခ်ာေျဖေနာ္။။။အေမတို႕မွာသားေလး
ကိုေပးႏိုင္တာပညာအေမြပဲရွိတယ္။။။ကဲဒီေန႕ေတာ့ႏွစ္ရာပဲယူ
သြားလိုက္ေနာ္။။။ဟင္းခ်က္စရာဝယ္


ဖို႕အေမပိုက္ဆံနည္းေနလို႕။။။"


"ရပါတယ္အေမရ။။စိတ္ခ်ေနာ္။။။သားေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္။။။"


ပိုက္ဆံနည္းေနလို႕ဟုေျပာေသာ အေမ့အိတ္ရႈံ႕ေလးထဲမွာပိုက္ဆံ
မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ၊ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ဖို႕ကို အေမလွည့္ပတ္
ေခ်းငွားရဦးမယ္ဆိုတာသိေနတာမို႕သူရႏိုင္အေမ့ကိုသနားစြာ
ၾကည့္ျပီးပိုက္ဆံႏွစ္ရာကိုယူ၊အေမ့ပါးေလးကိုနမ္းရႈံ႕လိုက္ျပီးအိမ္ထဲမွ


သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။။။အေမေပးလိုက္ေသာေငြႏွစ္ရာ
သည္ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ကားခေလာက္ငရံုသာရွိသည္မို႕
ေက်ာင္းသြားေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးဦး၏စက္ဘီးၾကံဳမွီလိုမွီျငား
လမ္းေလ်ာက္ေနရင္းမ်က္လံုးကိုကစားလိုက္သည္။။။ဆယ္တန္း


စာေမးပြဲၾကီးျပီးရင္ခ်စ္သူႏွင့္ေလ်ာက္လည္ဖို႕ေျပာထားတာမို႕
ပိုက္ဆံကိုတတ္ႏိုင္သမွ်သူစုေဆာင္းေနတာေလ။။။


"ဟဲ့..သူရ နင္တစ္ေယာက္တည္းလား။။။ စည္သူတို႕ေရာမပါ
ဘူးလား။။။"
ကားလမ္းမေပၚေရာက္ခါနီးမွ ေနာက္မွစက္ဘီးဘဲလ္သံႏွင့္အတူ ယုဇနကို၏အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။။။လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းကမၻာဘီးေလးႏွင့္မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္ျပီးေမး
ေနေသာသူ႕အခ်စ္ဆံုးခ်စ္သူယုဇနကို။ အင္း သူနဲ႕လိုက္သြား
လိုက္ရင္ဒီေန႕အသြားကားခေတာ့သက္သာျပီလို႕ေတြးလိုက္ျပီး


"ေအး..ဒီေကာင္ေတြသြားႏွင့္ျပီထင္တယ္။။။ယု..ဒီေန႕နင့္စက္ဘီးနဲ႕
ငါလိုက္ခဲ့ခ်င္တယ္။။။င့ါမွာဘိုင္ခမ္းေနလို႕။။။"


"ေအး..ငါအဲဒါေျပာမလို႕။။။ နင္နဲ႕ငါကခ်စ္သူေတြဆိုတာနင္မေမ့ေသး
ဘူးမလား။။။ဆန္မရွိအစားၾကီးနင္မာနေတြထားေနလို႕ ငါမေျပာပဲ
ၾကည့္ေနတာ။။။ငါ့စက္ဘီးနဲ႕နင္သာလိုက္လာရင္ ငါ့မွာသူမ်ား
ေနာက္တာ၊ေျပာင္တာလည္းခံရမွာမဟုတ္ဘူး။။။ခုေတာ့ ငါ့မွာခ်စ္သူ


ရွိရက္နဲ႕ သူမ်ားမေလးမစားလုပ္တာခဏ၊ခဏခံေနရတယ္။။။"
"ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္းနင္မသိေသးပါဘူးယုရာ။။။ငါသူမ်ားေျပာ
တာမခံႏိုင္လို႕ပါ။။။ပတ္ဝန္းက်င္က မရွိတဲ့ငါတို႕လိုလူတန္းစား
ကိုပိုဖိတတ္တယ္ဟ။။။"
"နင့္ေျပာလိုက္ရင္ဒါပဲ။။။နင့္ဘာသာသိမ္ငယ္ေနတာ၊နင့္ကိုဘယ္
သူကႏွိမ္ေနလို႕လဲ၊အပိုေတြေျပာမေနနဲ႕ ဒီစာေမးပြဲေျဖေနတဲ့
တစ္ေလ်ာက္လံုး နင္ ငါနဲ႕အတူတူေက်ာင္းကိုသြားရမယ္။။။ဘာမွ
ထပ္မေျပာနဲ႕ေတာ့။။။ငါ့မွာေက်ာင္းကိုနင္ေရာက္မလာေသးမခ်င္း


ကားစီးရင္းဘယ္ေကာင္မနဲ႕ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနမလဲေတြးေတြးပူေန
ရတာရင္ေမာတယ္။။။"


ေအးပါယုရယ္..ငါနင္နဲ႕တူတူသြားပါ့မယ္။။။ငါ့မွာအဲလိုစိတ္ဓာတ္မရွိ
တာနင္အသိဆံုးပါဟုေျပာရင္းယုဇနကိုရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို တရႈိက္မက္
မက္ေငးေမာၾကည့္ျပီးသူသက္ျပင္းပူကိုရွဴထုတ္လိုက္သည္။။။
စက္ဘီးကိုသူကနင္းလိုက္ေတာ့ ယုက ေျခနင္းခံုေလးနင္းျပီးအသာ


တက္လိုက္သည္။။။သူမဆီမွ ေရေမႊးနံ႕သင္းသင္းေလးကိုရွဴရႈိက္
လိုက္မိေတာ့ မိုးႏွင့္ေျမလိုကြာျခားလြန္းေသာ သူတို႕၂ေယာက္၏ ဘဝေပးအေျခအေနကိုသတိရလိုက္မိသည္။။။အစစျပည့္စံုလြန္းသူမို႕
ဘဝဆိုတာကိုသူမ နားလည္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနေသာခ်စ္သူ၊


မမွီမွန္းသိရက္ လက္လွမ္းမိသူမို႕ မလွမ္းဝံ့ဝံ့၊လွမ္းဝံ့ဝံ့ျဖစ္ေနေသာ
သူ။သူရႏိုင္သက္ျပင္းပူကိုသာတြင္တြင္ခ်ေနမိေတာ့သည္။။။










အပိုင္း(၂)










"ကိုတင့္ေဆြၾကီး ငိုင္လွခ်ည္လား။။။ဘာေတြအဆင္မေျပျဖစ္ေန

လဲဗ်။။"


အသံျပဳရင္းဝင္လာေသာ ဦးေမာင္ျမင့္ကို အေဖကကိုေမာင္ျမင့္ၾကီး
လာဗ်ာအခါးရည္ေသာက္ဟုေခၚသံၾကားလိုက္သည္။။။စာေမးပြဲၾကီး
ျပီးျပီမို႕သူရႏိုင္စာအုပ္ေတြျပန္စီေနရာခ်လိုက္သည္။။။ျပီးေတာ့မွ
သူ႕စုဘူးေလးကို အသာလွမ္းယူလိုက္ျပီးေဖာက္လိုက္သည္။။။


နက္ျဖန္ယုႏွင့္ ေလ်ာက္လည္ဖို႕ခ်ိန္းထားသည္မဟုတ္လား။။။
ပိုက္ဆံေတြကို ေသခ်ာစီလိုက္ျပီးေရၾကည့္လိုက္ေတာ့တစ္ေသာင္း
နီးပါးရွိေနတာမို႕မနက္ျဖန္ေလ်ာက္လည္ဖို႕ေတာ့အဆင္ေျပေလျပီ။။
သူအေတြးနဲ႕ျပံဳးလိုက္ရင္း မေရာက္ေသးေသာမနက္ျဖန္ကိုစိတ္ကူး


ယဥ္ေနလိုက္မိသည္။။။
"ေအးဗ်ာ..အလုပ္ကလည္းဒီတေလာပါးလိုက္တာ။။။သစ္ေတြမ
ဝင္ေတာ့ သစ္စက္ကလည္းခဏနားလိုက္ျပီတဲ့။။။ေလာေလာဆယ္
အလုပ္မရွိေတာ့ အိမ္စရိတ္ကဒုကၡေရာက္ျပီေလ။။။ဒါေတာင္အိမ္က
ေကာင္စာေမးပြဲျပီးသြားလို႕ ႏို႕မို႕ဆိုက်ေနာ္ေတြးေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့


ပါဘူး။။။ေရႊၾကည္လည္းေခ်းရ၊ငွားရတာမ်က္ႏွာေတာင္ထားစရာရွိေသး
ရဲ႕လားမသိ။။။က်ဳပ္မိန္းမလည္းသနားလွပါျပီဗ်ာ။။။"


"ေအးဗ်ာ..ေခတ္ကာလၾကီးကလည္းတယ္ ၾကတ္တည္းလွသကိုးဗ်။။။"
ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္ျပည့္ေနေသာ ရင္ဘတ္ထဲ အေဖ့ထံမွအပူေတြကူးစက္
လာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။။သူ႕အေတြးေတြလဲ အေဖ့အသံနဲ႕အတူ
လြင့္ေပ်ာက္သြား၏။အေဖကသစ္စက္တစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ေနတာေလ။
အခုသစ္စက္ကလည္း သစ္မဝင္သျဖင့္ ခဏနားထားလိုက္ေလျပီမို႕
အေဖအလုပ္မဲ့ေနေလျပီ။အိမ္ေရွ႕မွ အေဖတို႕အခါးရည္ဝိုင္းမွစကားသံ


ေတြမၾကားေတာ့ပဲသူ႕အေတြးေတြေတာင္ေရာက္၊ေျမာက္ေရာက္ျဖစ္
ေနေလ၏။။။စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႕ကယုကလည္းေသခ်ာကိုခ်ိန္း
ခ်က္ေျပာဆိုထားတာကိုသတိရသည္။။။ေငြမခ်မ္းသာသေလာက္ ခ်စ္သူအေပၚထိသူမာနေတြထားခဲ့တာပါ။။။ဒါကိုေတာင္သူ႕ကိုခြင့္လႊတ္
နားလည္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ခ်စ္ခဲ့သူယုကိုသူမပစ္ပယ္ရက္။။။ဒီတစ္ေခါက္
ေတာ့သူယုကိုဦးစားေပးလိုက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။။။ခြင့္လႊတ္ပါ
အေဖေရေနာက္ေန႕ေတြမွပဲသားပါအလုပ္ကူလုပ္ျပီးအိမ္ရဲ႕အခက္အခဲ
ကိုကူညီေျဖရွင္းေပးေတာ့မယ္။။။ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ့ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့
ဟုစိတ္ထဲမွေျပာျပီး သူေစာင္ကိုေခါင္းျမီးျခံဳအိပ္ပစ္လိုက္သည္။။။










အပိုင္း(၃)











"သူရ..နင္ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"

ယုဇနကို၏အသံေၾကာင့္ဆယ္တန္းႏွစ္ကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္
ေတြးမိေနေသာသူရႏိုင္ဆတ္ခနဲလန္႕သြားသည္။။။ဒီေန႕လည္း
ယုကေလ်ာက္လည္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာသျဖင့္သူသူရွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံကို
အသံုးျပဳျပီးလည္ပတ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။။။အိမ္သို႕တန္း


မျပန္ခ်င္ေသးဟုဆိုသျဖင့္ သူတို႕ရပ္ကြက္ႏွင့္ယုတို႕ရပ္ကြက္ႏွစ္ခု
ၾကားမွ အေအးဆိုင္ေလးမွာထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။။။။


"ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးယုရာ..ငါတို႕အိမ္အေၾကာင္းေလးပါ။။။ဒီေန႕ နင္နဲ႕ခ်ိန္းထားလို႕သာငါထြက္လာရတာအိမ္မွာအေမသိပ္ေနမေကာင္း
ဘူးဟ။။။အေဖလည္းအလုပ္ကအဆင္ေျပလိုက္၊မေျပလိုက္ဆိုေတာ့
ေငြေရးေၾကးေရးကလည္းေခ်ာင္လည္လွတယ္မဟုတ္ဘူးေလ။။။


ငါတို႕ဒီေန႕လည္ပတ္လိုက္တာေတြဟာ ငါတို႕အိမ္တစ္ပတ္စာစရိတ္
ေလာက္နီးနီးရွိတယ္ယုရဲ႕။။။ငါနင့္အတြက္နဲ႕ မိဘကိုမငဲ့မကြက္ေန
ခဲ့တာဆယ္တန္းႏွစ္ထဲကပဲေလခုဆိုေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတာင္တက္ေနျပီ။


ငါေတာ့မိဘအတြက္သားလိမၼာမျဖစ္ခဲ့ဘူးယုေရ။။။"
ယုဇနကိုက သူ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။။။ျပီးမွ နင္ငါ့ကို
အရမ္းခ်စ္တာပဲလားသူရ ဟုေမးသည္။။။အရမ္းခ်စ္တာေပါ့ဟ ဟုျပန္
ေျဖေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္ခ်င္းဆံုလို႕ၾကည္ႏူးစြာရယ္ေမာ
မိၾက၏။။။။

"နင္ေလ ငါ့အေပၚေတာင္မာနထားလြန္းပါတယ္။။။နင္လည္းေျပလည္
တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာငါသိေနတာပဲကို၊ ဒီလိုေန႕ေတြအတြက္ ငါ့ဘာသာပဲကုန္က်ခံမယ္ဆိုတာ ေျပာလို႕ကိုမရဘူး။။။သူမ်ားခ်စ္သူ
ေတြလိုခဏခဏထြက္လည္ခြင့္လည္းမရ၊ မုန္႕စား၊ေစ်းဝယ္ေခၚ

လည္းတစ္ခါမွမလိုက္နင့္ကိုခ်စ္ရတာသတ္မွတ္ခ်က္ေတြမ်ားလိုက္
တာသူရရယ္"
"သည္းခံပါဦး..ယုရယ္..ေငြမရွိေပမယ့္ မာနေတာ့ရွိပါရေစ။။။နင့္ကို
ခ်စ္တဲ့ငါ့ရဲ႕သန္႕ရွင္းတဲ့အခ်စ္တစ္ခုကို ဘယ္လိုလူကမွေစ်းျဖတ္တာ ငါမခံႏိုင္လို႕ပါ။။။အတူတူေလ်ာက္လည္ေနတဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္သူကိုဦးေဆာင္ႏိုင္သူ၊ကာကြယ္ႏိုင္သူအျဖစ္ငါ့ကိုယ္ငါေက်နပ္

ခံစားေနခြင့္ေလး နင္ေပးထားပါဦးဟာ။။။"
ေၾသာ္ ခ်စ္သူနဲ႕ဒီလိုလည္ပတ္ခ်ိန္မွာဒီစကားကိုေျပာႏိုင္ဖို႕မိဘရဲ႕
အခက္အခဲ၊ဒုကၡကိုသူလ်စ္လွ်ဴရႈထားခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာ
ေနေပါ့။။။အသည္း၊အသက္လိုပံုအပ္ခ်စ္ရသူမို႕မဥၥဴသကနတ္ပန္းလို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာေလ။။။မိဘရဲ႕အခက္အခဲကိုေတာင္မ်က္
ကြယ္ျပဳ၊လွ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့ျပီးသူမကိုခ်စ္ျပခဲ့တာပါ။။။အဆင္မေျပမႈရဲ႕ဒဏ္
ခ်က္ေတြနဲ႕လက္ရွိအသက္ထက္ပင္အိုစာေနၾကေသာမိဘ၂ပါး၏
မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္မိေတာ့သူ႕စိတ္ထဲစိတ္မေကာင္းျခင္းႏွင့္အတူ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္လွ်က္မိဘထက္ခ်စ္သူကိုအျမဲလိုလိုဦးစား
ေပးမိေနေသာ သူ႕စိတ္ကိုလည္းအားမရစြာရွက္ရြံေနမိသည္။။။


သူ႕ပုခံုးေပၚေခါင္းေလးမွီျပီးတြတ္တီးတြတ္တာေျပာေနေသာခ်စ္သူကို


အသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္းသူရႏိုင္သက္ျပင္းကိုသာခ်လိုက္မိျပန္
ေတာ့သည္။။။ "ေအာင္မယ္ေလးေတာ္မိယုဇနက်ဳပ္ကေတာ့ဒီသမီးေလးတစ္ေယာက္
တည္းရွိတာမို႕မ်က္ႏွာမငယ္တင့္တယ္ပါေစေတာ့ဆိုျပီးစီးပြားေရးကို
ပဲအာရံုေတြစိုက္ျပီးၾကိဳးစားလိုက္ရတာညည္းကေတာ့ ေယာင္းမျမင္းစီး

ထြက္ျပီးမြဲခ်င္တဲ့ေခြးလိုျပာပံုကိုတိုးေနတာေပါ့ဟုတ္လား။။။
"ဟင္..ေမေမ"
၂ေယာက္တည္းျငိမ္သက္ေနေသာကမၻာေလးထဲမုန္တိုင္းဝင္ေမႊ
ေလျပီ။မာနမ်က္ႏွာကိုခ်ီထားေသာခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးႏွင့္
ယုဇနကို၏အေဒၚတို႕သူတို႕ေဘးနားေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ထို
အမ်ိဳးသမီးၾကီးက အညာဘက္ရွိပြဲရံုမ်ား၊ယကၠန္းရံုမ်ားကိုကိုယ္တိုင္
သြားေရာက္ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနသည္ဆိုေသာယုဇနကို၏အေမျဖစ္သည္။ယုအေမကတစ္ႏွစ္၂ေခါက္၊၃ေခါက္သာျပန္လာတတ္ေၾကာင္းယုေျပာျပ
ထားသျဖင့္သိရေသာ္လည္းယခုခ်ိန္ထိသူရႏိုင္ေသခ်ာျမင္ဖူးျခင္းမရွိခဲ့။
ယုကလြဲ၍က်န္ေသာသူမ်ားႏွင့္ပက္ပက္သက္သက္မေနခဲ့သျဖင့္
ယုႏွင့္အတူေနေနေသာအေဒၚႏွင့္ပင္ရင္းႏွီးျခင္းမရွိခဲ့တာပါ။အခုေတာ့
သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ကိုေရာက္လာျပီမို႕သူရမပက္သက္ခ်င္လို႕လည္း
မရေတာ့။ယုကေတာ့ဆတ္ခနဲထရပ္လိုက္ရင္းေခါင္းငံု႕ကာေၾကာက္ရြံ႕
ေနပံုရသည္။သူတစ္ခုခုေျပာဖို႕အသာေမာ့လိုက္ေတာ့
"ဒီမွာသူငယ္..မင္းဘာမွမေျပာနဲ႕။။။မင္းႏွယ္ကြယ္ အမဲရိုးရယ္
ဟင္းအိုးမွအားမနာ၊မင္းအေနအထားနဲ႕ငါ့သမီးကတူလား၊တန္လား


နည္းနည္းေလးမွမေတြးဖူးဘူးလား။လူဆိုတာတန္ရာတန္ရာပဲေရြးခ်ယ္

ရတယ္ကြဲ႕၊မတူညီတဲ့အေျခေန ၂ရပ္ကိုေပါင္းစပ္ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားတာ


လူမိုက္ပဲ။။။ေအး..အဲလိုေပါင္းစပ္လိုက္ရင္လည္းဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနမွာမဟုတ္ပဲ ေပါက္ကြဲပ်က္စီးမႈတစ္ခုခုကပဲ

ေစာင့္ၾကိဳေနတတ္တယ္မွတ္ထား။။။အမယ္ေလးေနာ္..ေခတ္ကာလ
သားသမီးေတြတယ္လည္းခက္ၾကတာကိုးး။။။"
သူေျပာခ်င္တာကိုသာ ငါ့စကားႏြားရေျပာခ်င္ရာေျပာျပီးသူကပင္
သံေဝဂရသလိုလိုေရရြတ္ေနေသာ ယု၏အေမကိုသူရႏိုင္အေတာ္
ေလးျမင္ျပင္းကတ္သြားေပမယ့္စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ရင္း
"ဒါ ၂၁ ရာစုပါအန္တီ။။။ ခ်စ္ျခင္းမွာ အဆင့္အတန္းေတြ၊ဂုဏ္ပကာသန
ေတြမပါေတာ့ပါဘူး။။။အခ်စ္ဟာခ်စ္ေနဖို႕ပဲလိုေတာ့တာပါ။။။

က်ေနာ္တို႕၂ ေယာက္တကယ္ကိုႏွစ္ႏွစ္ကာကာအရမ္းကိုခ်စ္ခဲ့

ၾကတာမို႕အန္တီနားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။။။ျပီးေတာ့က်ေနာ့္မွာ

ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတာတစ္ခုကလြဲျပီးအဆင့္အတန္းမရွိတဲ့လူတစ္
ေယာက္ရဲ႕လကၡဏာလံုးဝမရွိပါဘူးအန္တီ။။။"






ယုဇနကို၏အေမက သူ႕ကိုအံ့ၾသသလိုေျခဆံုး၊ေခါင္းဆံုးေသခ်ာ

ၾကည့္ျပီးမ်က္ႏွာကိုမဲ့လိုက္သည္။။။
"အလိုေလးေတာ္ ေငြမရွိလူဆင္းရဲေပလို႕ပဲ။။။မာနကေခါင္ခိုက္ေန
တယ္။။။မရွိတာကမရွိိတာပဲေပါ့။။ကိုယ့္မလဲမရွိတာသိရက္ စကားေျပာ
ရင္လည္းတင္တင္စီးစီးနဲ႕။။ဒီမွာသူငယ္၂၁ ရာစုမကလို႕ဘယ္ရာစု
ေရာက္ေရာက္ေငြမရွိရင္ဘာမွအဆင္မေျပဘူး။ဒါဘယ္ေတာ့မွမေပ်ာက္
ပ်က္မယ့္ အမွန္တရားတစ္ခုပဲ။။မင္းျမဲျမဲမွတ္ထား။။။မင္းကို
အန္တီသတိေပးလိုက္မယ္။။။မင္းနဲ႕အန္တီ့သမီးကိုလံုးဝသေဘာ
မတူႏိုင္ဘူး။။။အဲေတာ့မင္းေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ သမီးနဲ႕မပက္သက္ပါနဲ႕
ေတာ့။။။ဒါပဲ။။။မိယုဇနလာစမ္း။။။သြားမယ္။။။"


သူေျပာခ်င္ရာေျပာျပီး ယု လက္ကိုဆြဲေခၚျပီးထြက္သြားေတာ့သည္။။။
ယု၏အေဒၚကေတာ့သူ႕ကိုအားနာသလို၊သနားသလိုၾကည့္ျပီး
ေနာက္ကလိုက္သြား၏။။။သူလက္သီးကိုက် စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး၊
အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားလိုက္မိသည္။။။သူ႕ဆီမွာကလည္းခုခ်ိန္ထိ
မာနကလြဲ၍လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပေလာက္စရာကဘာမွပိုင္ဆိုင္ထား
တာမဟုတ္ေတာ့ သူမ်ားေျပာသမွ်ကိုခံေနရဦးမွာေပါ့ေလ။။။သူရႏိုင္ သက္ျပင္းပူကိုသာ ထံုးစံအတိုင္းရႈိက္လိုက္မိေတာ့သည္။။။





အပိုင္း(၄)




"သူရ..ေဟ့ေကာင္ သူရ။။။"


အိမ္ေရွ႕မွ သူငယ္ခ်င္းစည္သူ၏အသံေၾကာင့္အိမ္ေနာက္ဘက္ေျမ
ကြက္လပ္မွာ ရာသီသီးပင္ေလးမ်ားစိုက္ရန္ေျမဆြေျမာင္းေဖာ္ေနေသာ သူရႏိုင္ ေဝးးးငါဒီမွာဟ ဟုအသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
စည္သူကပုဆိုးကို ရင္ေခါင္းဆီမွာျဖစ္သလိုျပင္ဝတ္လိုက္ျပီး အိမ္ေခါင္း
ရင္းဘက္မွပတ္ကာ သူ႕ဆီေရာက္လာ၏။။။ အနားေရာက္လာေသာ
စည္သူ႕ကို ဘာလဲဟူေသာသေဘာျဖင့္သူရ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။

"ဘာမွမလဲဘူး။။။ မင္းတို႕ ယုဇနတို႕ ငါအေတာ္ျမင္ျပင္းကတ္တယ္
ေနာ္။။။သူတို႕အဆင္ေျပေနရင္ ငါ့ကိုသတိမရၾကဘူး။။။အဆင္လည္း
မေျပေရာ ငါ့မွာေအးေဆးကိုမေနရဘူး။။။"

မေက်နပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ေျပာေသာ္လည္းစည္သူ႕မ်က္ႏွာကျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္မို႕ ဟေကာင္ဘာျဖစ္လို႕တုန္းေျပာဦးဟ ဟုသူေမးလိုက္သည္။။။

"ေအး.မင္းတို႕ကြာ မၾကီးမငယ္နဲ႕ အေနထိုင္မွမဆင္ျခင္ေတာ့ အခုယုဇနအဘြားၾကီးကသိသြားျပီးေဒါသူပုန္ထေနတယ္ဆို။။။"

"ဟေကာင္..ငါ့ခြီးအေနထိုင္မဆင္ျခင္ရေအာင္ငါတို႕ကဘာလုပ္လို႕
လည္း။။။မင္းစကားၾကီးျပင္ေျပာစမ္းကြာ။။။"

"မင္းဘာသာႏွာေတြးေတြးေနတာေလငါေျပာတာကမင္းတို႕ဘာသာ
လည္ခ်င္၊ပတ္ခ်င္ျမိဳ႕ထဲမွာသြားလည္၊အၾကင္နာေပးခ်င္လည္း
ခပ္ေဝးေဝးမွာခ်ိန္းၾကေပါ့။။။ခုက်ေတာ့ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ၾကည္ႏူးေန
လိုက္တာ။။။အဘြားၾကီးတင္းတာေတာင္နည္းေသးတယ္။။။"

"ငါ ယုကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္စည္သူရာ။။။ ငါခ်စ္တာကသူ႕ရဲ႕စည္းစိမ္၊ဥစၥာကိုမက္ေမာတာေတြ ဘာေတြလံုးဝ
ကင္းတဲ့အခ်စ္စစ္ပါ။။။အဲဒီေတာ့ငါသူ႕ကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ပဲခ်စ္မယ္စည္သူ။
ခ်စ္သူကိုခိုးခ်စ္ရေအာင္ ငါစာရိတၱပ်က္ျပားေနတဲ့လူေတာမတိုးႏိုင္တဲ့
ေကာင္မွမဟုတ္တာ။။။"

သူ႕မ်က္ႏွာက မာနေၾကာင့္တင္းေနတာကိုသတိထားမိသည္။။။စည္သူ
ကေတာ့အေၾကာင္းသိခ်င္းမို႕ ဘာမွမေျပာ၊အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့လည္း နားလည္ၾကသည္ေလ။။။

"ေအးပါကြာ။။ငါကစတာပါ။။။ကဲ..မင္းေရအျမန္ခ်ိဳးလိုက္။။။ ေန႕လည္ ၁ နာရီေလာက္ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က မဥမၼာရဲ႕ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကို ယုဇနကို
လာခဲ့မယ္တဲ့။အဲဆိုင္ေဘးကအေအးဆိုင္မွာေစာင့္ေနဖို႕ေျပာခိုင္းလိုက္
လို႕။။။ကဲေရခ်ိဳးလိုက္ ငါေစာင့္ေနမယ္။။။"

"မင္းေရာလိုက္ခဲ့မို႕လား"

ဟုသူလွမ္းေမးေတာ့ ေအး..မင္းတစ္ေယာက္တည္းထက္ ငါပါပါေတာ့
ပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာဟုျပန္ေျဖရင္းစည္သူကသူတို႕အိမ္ထဲဝင္သြား၏။
သူလည္းေရအျမန္ခ်ိဳးလိုက္ျပီးအဝတ္လဲကာ စည္သူ႕စက္ဘီးႏွင့္ပင္
တစ္ဘက္ရပ္ကြက္မွ မဥမၼာ၏အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဘက္သို႕နင္းထြက္
လာခဲ့လိုက္သည္။။။သူတို႕ႏွစ္ေရာက္ အေအးဆိုင္၏ေခ်ာင္က်က်
ေထာင့္စားပြဲမွာထိုင္ျပီးအေအးေသာက္ရင္းေစာင့္ေနတုန္းမွာပင္ ယုဇနကိုေရာက္လာ၏။။။

"ကဲ..မင္းတို႕စကားေျပာႏွင့္ ငါေရွ႕ကကြမ္းယာဆိုင္မွာ ကြမ္းသြားစား
လိုက္ဦးမယ္။။။"

စည္သူကသူတို႕ကိုေျပာျပီးထထြက္သြားသည္။။။သူရႏိုင္ ခ်စ္သူ၏
လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ဘာေတြထူးလို႕လည္း ယုရဲ႕ဟု
တီးတိုးေမးလိုက္၏။။။

"သူရ..ေမေမ ငါတို႕အေၾကာင္းသိသြားျပီ။။။ေဒၚေလးေရာ ၊ငါေရာ နင့္ဘက္ကေနကာေျပာေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမရဘူး။။။ နင့္စိတ္ဓာတ္၊နင့္စာရိတၱနဲ႕ပက္သက္ျပီးေဒၚေလးကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူပါတယ္လို႕ေျပာတာလည္းလက္မခံဘူးဟာ။။။လက္ခံႏိုင္တဲ့

အေနထားမို႕သူဘာမွမေျပာပဲလႊတ္ထားတာပါဆိုတဲ့ေဒၚေလးကိုလည္း
ေမေမဆူတာေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။။။ငါ့ကိုလည္းေညာင္ဦးက
သူ႕မိတ္ေဆြရဲ႕သားနဲ႕ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့မယ္တဲ့။။။ညတုန္းက
ဖုန္းဆက္ေနတာၾကားတယ္။ဒီတစ္ေခါက္သူျပန္ရင္တစ္ခါတည္းလိုက္
ခဲ့ရမယ္တဲ့။။။ ငါနင္နဲ႕မခြဲႏိုင္ဘူးသူရ။။။ငါနင့္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္။။။"

ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာေသာခ်စ္သူကိုၾကည့္ကာ သူရ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္မို႕ သူမလက္ေလးကိုတင္းတင္းေလးဖ်စ္ညွစ္
လိုက္မိသည္။။။ဘာမွေတာ့မေျပာမိ။။။

"အခုလည္းငါငိုေနတာမၾကည့္ရက္လို႕ေဒၚေလးကအေၾကာင္းရွာျပီး
လႊတ္လိုက္တာ။။။နင္ငါ့ကိုလာခိုးပါသူရ။။။ နင့္မ်က္ႏွာတင္းမသြားနဲ႕။။။
အခုခ်ိန္မွာနင့္မာနေၾကာင့္နင္နဲ႕ငါအေဝးမခံႏိုင္ဘူး။။။မနက္ျဖန္မနက္
အေစာၾကီးေမေမျပန္မွာ။။။ငါလိုက္မသြားခ်င္ဘူး။။။"

"အေျခအေနကဒီလိုလုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ့္အေနထားေရာက္ေနျပီဆို
ေတာ့ဒီလိုပဲလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။။။သူရ ငါအစအဆံုးကူညီမယ္ကြာ။။။
ဟုတ္ျပီလား။။။"

ကြမ္းယာဝယ္ျပီးျပန္လာေသာ စည္သူက ဝင္ေျပာလာေတာ့သူေတြေဝ
ေနလို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိလိုက္သည္။။။ယုကို သူအရမ္းခ်စ္သည္။
အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္းဘာသာသိေန၏။။။ အထက္စီးမွေလသံ
မာမာျဖင့္ေျပာသြားေသာယုအေမ၏မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္လာျပန္
ေတာ့ရင္ထဲကမာနက ရုန္းၾကြလာျပန္သည္။။။အခုခ်ိန္မွာက မာနကို

ဦးစားေပးပါကခ်စ္သူကိုဆံုးရႈံးရေတာ့မည္မို႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္းခ်စ္သူ
ကိုပဲသူေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္။။။ သူရႏိုင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း

"ေကာင္းျပီဟာ။။ယု ဒီညနင့္ကိုငါလာခိုးမယ္။။။နင္အဆင္ေျပမယ့္
အခ်ိန္ကိုေျပာ။။။"

ယု မ်က္ႏွာဝင္းခနဲျဖစ္သြားသည္ထိေပ်ာ္သြားပံုရသည္။။။

"သူရရယ္ အရာအားလံုးထက္နင္ငါ့ကိုပိုခ်စ္တာကိုငါသိလိုက္ျပီ
သိလား။။။နင္ဒီည ၁၂ နာရီခြဲေလာက္ ငါတို႕ျခံေထာင့္ကပိေတာက္ပင္
ၾကီးေအာက္မွာေစာင့္ေန။။။ငါထြက္လာခဲ့မယ္။။။နင္စိတ္ခ်ပါ။။။
ေဒၚေလးကလည္းနင္နဲ႕သေဘာတူတဲ့အတြက္သူကိုယ္တိုင္ကူညီ
ေပးမွာ။။။နင္သာ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့လိုက္။။။ဟုတ္ျပီလား။။။"

"အင္း..စိတ္ခ်။။။ငါတို႕ဒီေလာက္ခ်စ္တာပဲယုရာ။။။မေဝးေစရပါဘူး။။။"

ခ်စ္သူလက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း သူယံုယံုၾကည္ၾကည္ကိုေျပာခ်
လိုက္မိသည္။။။ဟုတ္သည္။။။ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္
ေဝးမွာမဟုတ္တာကိုသူေလးနက္စြာယံုၾကည္မိသည္ပဲေလ။။။

"ကဲ ..နင္တို႕ေျပာစရာရွိတာေျပာျပီးၾကျပီဆိုရင္ ယုဇနနင္လည္းျပန္
ေတာ့။။။အိမ္ကရိပ္မိသြားမယ္။။။ သူရ ငါတို႕လည္း ဒီညေနထဲကျပင္
စရာရွိတာေတြၾကိဳျပင္ထားရေအာင္လစ္မယ္။။။။"

စည္သူ႕စကားေၾကာင့္ သူတို႕ထရပ္လိုက္ျပီး ယုဇနကို ကအရင္ထြက္
သြားျပီးျပန္ႏွင့္သည္။။။သူတို႕လည္းပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ျပီးအိမ္ဘက္
သို႕စက္ဘီးကိုနင္းလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။စည္သူကေတာ့ ေအးေအး
ေဆးေဆးပင္ေလေလးခၽြန္လို႕၊သူ႕မွာသာအမည္မေဖာ္တတ္ေသာ စိုးရိမ္မႈေလးႏွင့္ရင္ဘတ္ထဲေလးလံေနသလိုလို။။။သက္ျပင္းပူပူကိုသာ
ထံုးစံအတိုင္းရႈိက္လိုက္မိေတာ့သည္။။




အပိုင္း(၅)





"ဟ..သူရ..မင္းတို႕အိမ္ေရွ႕လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား။။။ဘာျဖစ္တာ

လည္းမသိဘူး။။။ျမန္ျမန္နင္းစမ္းပါဟ။။။"

ေအးပါဟ ဟုျပန္ေျပာရင္းသူစက္ဘီးကို အားစိုက္နင္းလိုက္သည္။။။
သူတို႕အိမ္ေရွ႕ကလူအုပ္ၾကီးက အေဖ့အလုပ္ထဲမွလူေတြႏွင့္
ေဘးအိမ္မ်ားမွအိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရသည္။။။
ဘာျဖစ္လို႕လည္းဗ်ဟု ေအာ္ေမးရင္းသူရႏိုင္ လူအုပ္ထဲေျပးဝင္

လိုက္ေတာ့ အလယ္မွာ အေဖ့ကိုေစာင္ပုခက္ႏွင့္ထမ္းထားတာေတြ႕
လိုက္ရသည္။။။

"မင္းအေဖ သစ္စက္ထဲမွာမေတာ္တဆ ဒဏ္ရာရလို႕ကြ။။။
ဒဏ္ရာကနည္းနည္းမ်ားလို႕ေဆးရံုကိုသြားမလို႕။။။"

"သားေလး..မင္းအေဖကိုၾကည့္ပါဦးသားေလးရဲ႕။။။ေသြးေတြလည္း
အမ်ားၾကီးပဲ။။။အေမေတာ့ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူး။။။
သားေလးၾကည့္စီစဥ္ပါဦးကြယ္။။။"

တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္အေမ့အသံေၾကာင့္ သူရ အေမ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္
လိုက္ျပီး

"အေမ ..ဘာမွမပူနဲ႕ေနာ္။။။သားလိုက္သြားလိုက္မယ္။။။အေမအိမ္မွာပဲ
ေနခဲ့လိုက္။။။အေဖ့ဒဏ္ရာက ေဆးရံုမွာကုလိုက္ရင္ ေပ်ာက္ပါတယ္
အေမရေနာ္။။။ေနခဲ့လိုက္။။။"

ေအးပါသားေလးရယ္ဟုေျပာရင္းအေမက်န္ေနခဲ့သည္။။။သူႏွင့္စည္သူ
ကေတာ့ ေဆးရံုသြားဖို႕ ကားငွားရန္ ကားလမ္းမဆီသို႕အေျပးသြား
လိုက္ရ၏။။ကားတစ္စီးကို ငွားျပီးအေဖ့ကိုေဆးရံုပို႕ရသည္။။။ ေဆးရံု
ေရာက္ေတာ့ လိုအပ္ေသာေဆးဝါးမ်ားဝယ္ရန္ကအေမေပးလိုက္ေသာ
ပိုက္ဆံႏွင့္မေလာက္ေတာ့။။။ သူရႏိုင္ေခါင္းကုတ္လိုက္သည္။။။

စည္သူကသူ႕လက္သန္းမွာစြပ္ထားေသာ ေမာင္းကြင္းေလးကိုခၽြတ္ျပီး သူ႕ေရွ႕သို႕ထိုးေပးလာ၏။။။

"သြားေပါင္ကြာ။။။မေလာက္ဘူးထင္ရင္ ေရာင္းသာေရာင္းလာခဲ့လိုက္။"

"ဟာမဟုတ္တာကြာ။။မင္းကလည္း။။။"

"ေဟ့ေကာင္..ေသာက္စကားမ်ားမေနနဲ႕ မင္းမာနၾကီးေနရမယ့္အခ်ိန္
မဟုတ္ဘူး။။။ဒါေဆးရံုကြ။။လူမစည္ကားအပ္တဲ့အရပ္။။။ မင္းအေဖ
ျမန္ျမန္ျပန္ျပီးသက္သာလာဖို႕ကအေရးၾကီးတယ္။။။"

စည္သူ႕စကားကမွန္ေနတာမို႕ သူေမာင္းကြင္းေလးကိုလွမ္းယူလိုက္ျပီး အျပင္သို႕လွမ္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။။။လိုအပ္ေသာေဆးဝါးမ်ား
ဝယ္ယူျပီးျပန္ေရာက္သည္ထိအေဖကသတိမရေသး။။။ေသြးထြက္လြန္
သြားသျဖင့္အားနည္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္
ရန္မလိုေၾကာင္း တာဝန္က်ဆရာဝန္ၾကီးကေျပာသြားသျဖင့္
နည္းနည္းေတာ့စိတ္ေအးရသည္။။။စိတ္ထဲမွာေနာက္က်ိေနသျဖင့္သူရ


ေဆးရံုေကာ္ရစ္တာကိုထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။။။စည္သူကလည္း
ေနာက္မွ လိုက္လာ၏။။။


"သူရ..မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ။။။"

"ငါဘာလုပ္ရေတာ့မလည္းစည္သူရာ။။။အေဖကဒီပံုဆိုေဆးရံုကဆင္း
ရင္ေတာင္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕မလြယ္ဘူး။။အနည္းဆံုး ၆ လေလာက္
ေတာ့နားရေတာ့မယ္။။။အေမကလည္းနဂိုတည္းကအလုပ္လုပ္ဖူးတာ
မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွလုပ္တတ္မွာလည္းမဟုတ္ဘူးကြာ။။။ဒီလိုအခ်ိန္မွာ

မိသားစုကိုပစ္ျပီး မိန္းမခိုးေျပးမယ္ဆိုစည္သူငါ့ေလာက္မိုက္ကန္းတဲ့

သားရွိဦးမလားကြာ။။။မင္းပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါ။။။"

သူ႕ရင္ထဲမွာတင္းက်တ္ေနသျဖင့္စကားေတြကခံစားခ်က္ျဖင့္တနင့္
နဲနဲျဖစ္ေနတာေလ။။။စည္သူကနားလည္ဟန္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း


"ဟုတ္တာေပါ့ သူရရာ။။။ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့မိဘႏွစ္ပါး အတိဒုကၡ
ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသားေရးရာကို လိုအပ္ရင္လ်စ္လွ်ဴရႈသင့္ရႈရ
မွာပဲေလ။။။မင္းဆံုးျဖတ္တာမွန္ပါတယ္သူရ။။။ ငါဘယ္လိုကူညီရ
မလဲ။။။"

"ထားလိုက္ပါေတာ့ စည္သူရာ။။မနက္ျဖန္ဆို သူ႕အေမကသူ႕ကိုေခၚ
သြားေတာ့မယ္။။။ဟိုေရာက္ရင္သူ႕ကိုမဂၤလာေဆာင္ေပးေတာ့မယ္။။

အခုခ်ိန္မွာသတိမရေသးတဲ့အေဖ့ကိုျပစ္ျပီးသူ႕ဘက္ကိုငါမလိုက္ႏိုင္

ေတာ့ဘူးေလ။။။အရင္ကသူ႕အတြက္မိသားစုကိုငါလ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့တာ

ေတြမ်ားခဲ့ျပီ ဒီတစ္ခါေတာ့ငါသူ႕ကိုပဲလ်စ္လွ်ဴရႈရေတာ့မယ္စည္သူရာ။

အဲလိုအခ်ိန္မွာ သူငါ့ကိုနားက်ည္းမုန္းတီးသြားမယ္ဆိုရင္သူခံစားရတာ

ပိုျပီးသက္သာမွာပါ။။။အခုလည္း၁၀ နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မယ္။။။ငါတို႕


ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တာေသခ်ာသြားျပီစည္သူ။။။ထားလိုက္ပါေတာ့
ကြာငါ့ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ဘဝကတိုက္ခ်လို႕ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုရွိခဲ့တယ္လို႕ပဲ အျမဲတမ္းသတိရေနရ
ေတာ့မွာေပါ့ကြာ။။။"


"ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..သူရရာ။။။ငါလည္းဘာကိုဘယ္လိုေျပာရမွန္း
ကိုမသိေတာ့ပါဘူးကြာ။။။"

သူရႏိုင္ စည္သူ႕ပုခံုးကိုဖ်စ္ညွစ္လိုက္သည္။။ရင္ထဲမွာေတာ့မခ်ိလွ။။
ေနာက္ ၂ နာရီေလာက္ဆို ယုအိမ္ထဲကခိုးထြက္လာေတာ့မည္။။။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူေစာင့္မေနတာသိရင္ သူမဘယ္လို
ခံစားရမည္လဲ။သူ႕ကို နာက်ည္းမုန္းတီးသြားမည္လား။အေၾကာင္းတစ္

ခုခုေၾကာင့္ သူ မလာေရာက္ႏိုင္တာပါလို႕မ်ားေတြးျပီးခြင့္လႊတ္ေပး


ေလမလား။။။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဒီညေရာက္ေအာင္မသြားႏိုင္
တာေသခ်ာျပီမို႕ေနာက္ေန႕ဆိုရင္ေတာ့ သူမအေမႏွင့္ေညာင္ဦးကို
လိုက္သြားရေတာ့မည္။။။သူႏွင့္ယုဇနကိုတို႕ ထာဝရကိုေဝးရေပ
ေတာ့မည္။။။ ခြင့္လႊတ္မေနပါနဲ႕ေတာ့ယုေရ။။။နာက်ည္းမုန္းတီး

လိုက္တာက နင့္အတြက္ပိုျပီးခံစားရသက္သာမွာပါဟာ။။။မိသားစုကို


အၾကိမ္ၾကိမ္လ်စ္လွ်ဴရႈခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါကေတာ့ဘယ္လိုမွလ်စ္လွ်ဴ
ရႈဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနမို႕ငါ့ကိုနင္မုန္းလိုက္ပါေတာ့ဟာ။။။ အေတြးမ်ားႏွင့္သူရႏိုင္မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသလို ထံုးစံအတိုင္း
သက္ျပင္းပူမ်ားကိုသာအၾကိမ္ၾကိမ္ရႈိက္လိုက္မိေတာ့သည္။။စည္သူက

ေတာ့ နားလည္စြာ၊ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္သူ႕ကိုေငးၾကည့္ေနလ်က္။။









ေလးစားလ်က္



အလင္းသစ္


24.3.2011

Sunday, March 20, 2011

အလြမ္းသင့္ခဲ့တဲ့အတိတ္ပန္းခ်ီ






အပိုင္း(၁)

စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)ကတဖြဲဖြဲရြာက်ေနေသာမိုးေရစက္မ်ား
ေအာက္မွာခန္႕ခန္႕ထည္ထည္တည္ရွိေနသည္။။။ျမိဳ႕တြင္းႏွင့္
အလွမ္းေဝးလွသျဖင့္ ျမိဳ႕ျပ၏အေငြ႕အသက္မ်ားကေတာ့ကင္းစင္ေန
၏။ျမင့္ျမင့္မားမားအေဆာက္အဦးဆို၍ ေက်ာင္းၾကီး၏ပင္မေဆာင္ႏွင့္
ေက်ာင္းေဘးကပ္ရက္မွာရွိေနေသာဒီဇင္ဘာဥယ်ာဥ္ျမိဳ႕ေတာ္မွ အေဆာက္အဦးမ်ားေလာက္သာရွိေနသည္။။။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွ
ကားဟြန္းသံမ်ားၾကားရသည္။။။ေက်ာင္းေရွ႕မွာကရန္ကုန္_မႏၱေလး
အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးႏွင့္သကၤန္းကၽြန္းျမိဳ႕နယ္ကိုဆက္သြယ္ထား
ေသာ၃လမ္းသြားကားလမ္းက်ယ္တစ္ခုတည္ရွိေန၏။ေက်ာင္းေရွ႕
တည့္တည့္ကားလမ္း၏ဟိုမွာဘက္ေဘးမွာေတာ့ ေက်ာင္းကန္တင္း
ဟုေခၚရမည္လားမသိစားေသာက္ဆိုင္တန္းၾကီးရွိေနသည္။။။


ေက်ာင္းသားကဒ္မ်ားကိုအျပာေရာင္ဖဲၾကိဳးႏွင့္ေသခ်ာတပ္၍
လည္ပင္းတြင္စမတ္က်က်ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္း
သားမ်ားကေတာ့စီးပြားတြက္တြက္ရင္း ဆိုင္ခန္းမ်ားစြာထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္သူရပ္၊ေရေႏြးေသာက္ရင္းစကားမ်ားသူမ်ားႏွင့္ မိုးတိတ္
ခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကသည္။။။ဆိုင္ရွင္မ်ား၏မိတ္ပ်က္မည္စိုးသလို၊
အျမင္လည္းကတ္လွျပီမို႕မရဲတရဲထြက္ေပၚလာေသာမ်က္ေစာင္းမ်ား
တစီစီက်လာခ်ိန္တြင္ မိုးကလည္းတိတ္လုတိတ္ခင္ဆဲသြားေလျပီ။။


လၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုအတြင္းမွေက်ာင္းသားတစ္ဦး အေျပးတစ္ပိုင္း
ႏွင့္ေက်ာင္းအတြင္းေျပးဝင္သြား၏။။။မိုးကဆဲသြားျပီျဖစ္ေသာ္လည္း
မိုးေရစက္မ်ားကလံုးဝကင္းေပ်ာက္သြားသည္ထိမဟုတ္ေသးေသာ
ေၾကာင့္အေျပးတပိုင္းႏွင့္နီးရာေကာ္ရစ္တာတစ္ခုသို႕ေျပးဝင္လိုက္
သည္။။။

“အင့္”

“ဟာ ေဆာရီးဗ်ာ။။က်ေနာ္အေလာတၾကီးဝင္လာလိုက္မိလို႕ပါ။။။”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမေတြ႕သျဖင့္ ရွာေဖြၾကည့္ရန္ထြက္လာသည့္ ညိဳ တစ္ေယာက္ အရွိန္ႏွင့္ဝင္တိုက္ခံရျပီး ႏႈတ္ခမ္းဆီမွနာက်င္မႈႏွင့္အတူ
အင့္ခနဲပင္ျဖစ္သြားရ၏။လက္ထဲမွမိုးျပာေရာင္ထီးေလးႏွင့္ပုခံုးထက္မွ လြယ္အိပ္ေလးလည္းျပဳတ္က်သြားတာမို႕ေတာင္းပန္သံကိုပင္ဂရုမ

ထားပဲအရင္ေကာက္လိုက္သည္။။ျပီးမွ ဝဲတဲတဲသူ႕စကားသံကိုသတိ
ထားမိျပီး ညိဳလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့အားနာေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။။။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာက ၄ ေထာင့္ဆန္
ျပီး ပီျပင္ေသာေမးရိုး၊ႏွာတံေပၚေပၚ ႏွင့္ဆံပင္ကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္
ဖီးသင္ထားေသာေကာင္ေလးကိုညိဳ မင္သက္မိသလိုခဏမွ်ေငး
ေမာေနမိ၏။။ျပီးမွ သတိထားရျပီး အၾကည့္ကိုလႊဲကာတိုးတိုးျပန္ေျဖ
လိုက္သည္။။။


“ရပါတယ္ ညိဳလည္းေငးလာမိလို႕ပါ။။။ကိစၥမရွိပါဘူး။။။”

“ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္။။အားနာလိုက္တာဗ်ာ။။က်ေနာ္
လည္းမိုးစိုမွာစိုးတာနဲ႕အတင္းေျပးဝင္လာတာ။။ေတာင္းပန္ပါတယ္။။။
ဒါက်ေနာ့္လက္ကိုင္ပုဝါပါ။။။သန္႕ပါတယ္ဗ်။။။ယူထားလိုက္ပါ။”

သူ႕အသံဝဲဝဲကလည္းနားေထာင္လို႕ေကာင္းလွတာမို႕ ညိဳမွာ ဘာမွ
ျပန္မေျပာမိပဲ သူကမ္းေပးေသာလက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴေလးကိုလွမ္းယူ
လိုက္မိသည္။။။သူလည္းေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္ျပီး ဒါဆိုက်ေနာ့္ကို

ခြင့္ျပဳပါဦးဗ်ာဟုေျပာျပီး ဆက္ထြက္သြားေတာ့သည္။။။ ညိဳကေတာ့
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကိုကိုင္ၾကည့္ျပီးလက္မွာစြန္းထင္းလာေသာေသြးစ
တို႕ကိုၾကည့္လိုက္၊ သူေပးခဲ့ေသာ လက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴေလးကို
ၾကည့္လိုက္ႏွင့္က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။။။












အပိုင္း(၂)



“ညိဳကေတာ့ လုပ္ျပီ။။။ ငါတို႕မရွိတာနဲ႕ယုန္သူငယ္ျဖစ္ရတယ္လို႕။
။။ပြဲၾကမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာက်ေနတာပဲ။။”

“ဟုတ္ပ တို႕အုပ္စုရဲ႕ သိကၡာက်လိုက္တာဟယ္။။။”

“ဟုတ္တယ္..အဲဒီေတာ့ ဒီဝိုင္းကို ညိဳကရွင္း။။။ဒါပဲ။။။”

သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္စကားသံမ်ားကိုျပံဳးၾကည့္
ေနရင္း သေျပညိဳ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္လိုက္မိသည္။။
ဟုတ္သည္ထိုမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္သာမေန႕ကသူမပြဲမၾကမ္းျဖစ္
လိုက္တာပါ။ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့သူမတို႕အဖြဲ႕ကို ေက်ာင္းသားတိုင္း
ရွိန္ၾကသည္။ေပ်ာ္တတ္၊ဘရုတ္က်တတ္လြန္းေသာေၾကာင့္နာမည္
ၾကီးေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုျဖစ္၏။။။

“ဒါနဲ႕ သူ႕နာမည္ကဘယ္သူတုန္း”

ဝါဝါ၏အေမးကို ညိဳက မသိပါဘူးဟာဟုျပန္ေျဖလိုက္သည္။။။

“ဟင္..ဒါဆို ဘယ္ေမဂ်ာ ၊ဘယ္အတန္း ကလဲဆိုတာလည္းမသိဘူးေပါ့”

“ေကာင္မရယ္ နာမည္ေတာင္မသိပါဘူးဆိုေန က်န္တာေတြက်ဳပ္က
ဘယ္လိုသိမတုန္း”

ေမသူရဲ႕ အံ့ၾသသလိုအေမးကို ညိဳစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ျပန္ေအာ္လိုက္
တာပါ။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူတို႕ထိုင္ေနေသာဝိုင္းသို႕ ေက်ာ္လြင္တို႕အဖြဲ႕
ဝင္လာသည္။ေက်ာ္လြင္တို႕အဖြဲ႕ကလည္းသူမတို႕ႏွင့္ေျပာမနာဆိုမနာ
ေမာင္ႏွမလိုေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။။။ေရာက္သည္ႏွင့္
ေက်ာ္လြင္ကကြမ္းတံေတြးကို ဝါးထရံဆီျပစ္ခနဲေထြးလိုက္ျပီး
အသံျဗဲၾကီးႏွင့္

“ကဲ ..နင္တို႕အဖြဲ႕နဲ႕ မိတ္လိုက္ ..အဲ..မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။။။
ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္း ထားဝယ္ကအင္းသား။။။ နာမည္က မိုးဦးတဲ့။။။”

“ေယာက္ဖၾကီး..အင္းသားက မင္းညီမလင္ငါေလ။။။ထားဝယ္က အျမီးမွာ အင္းေလးကဟိုးအေပၚမွာတျခားစီပဲ။။။ၾကည့္ေဖာဦး။။။”

ေက်ာ္လြင့္စကားကိုအင္းသား စိုင္းေဇာ္မင္းကဝင္ေထာက္လိုက္
သည္။။။မင္းသာေနစမ္းဟုေဟာက္ျပီးေက်ာ္လြင္ၾကီးကဆက္ျပီး
မိတ္ဆက္ေပးသည္။။။။

“ကဲမိုးၾကီး..ဒါငါတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဒီအသားမဲမက ဝါဝါဝင္း၊
ဒီဂ်ပုမကျမတ္ႏိုးေဝ၊ဒီတိုက္ေဂါကေမသူႏိုင္၊ ဒီေလးလံုးက
သက္သက္စံ၊ ေဟာဒီေတမိေရခဲစိမ္က သေျပညိဳတဲ့ မွတ္ထား
ၾကားလားပိုက္ဆံလိုရင္သူတို႕ဆီကေခ်း၊မင္းပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့
ဖြက္ထားျပီးငါ့ကိုေခ်း။။။”

ေက်ာ္လြင့္စကားအဆံုးမွာ က်န္တဲ့၄ ေယာက္ကေၾကာင္လြင္မသာ
ေကာင္ ဟုေအာ္ျပီးဝိုင္းထုရိုက္ေနခ်ိန္မွာ ညိဳကေတာ့ အံ့ၾသသလို
ၾကည့္ေနမိသည္။ခုနမွ သူ႕အေၾကာင္းေျပာေနၾကတုန္းခ်က္ခ်င္း
ေရာက္လာတာဆိုေတာ့အံ့ၾသမိတာေပါ့။။။သူကျပံဳးျပလိုက္ရင္း

“ေၾသာ္..ေက်ာ္လြင့္သူငယ္ခ်င္းလား။မေန႕ကႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားတာ
သက္သာရဲ႕လားဗ်။။။”

“အင္း..သက္သာပါတယ္။။။”

သူတို႕ေျပာတာကိုၾကားသြားေတာ့ ၂ အုပ္စုလံုးျငိမ္သြားျပီး
ေက်ာ္လြင္ကသေဘာေပါက္သြားဟန္ျဖင့္

“မင္းလိုက္ရွာေနတဲ့တစ္ေယာက္ဆိုတာ ညိဳ႕ကိုေျပာတာလား”
ဟုေမးလိုက္ခ်ိန္တြင္ သက္သက္ကလည္း
“ညိဳ႕ကိုဝင္တိုက္တဲ့တစ္ေယာက္ဆိုတာ ဒီေကာင္လား”
ဟုျပိဳင္တူပင္ေမးလိုက္သည္။။။သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အင္း..ဟုတ္တယ္ ဟုျပိဳင္တူပင္ေျဖလိုက္ၾကသည္။။။

“အဲလိုဆိုေတာ့လည္းအခ်င္းခ်င္းေတြပဲကြာ။။။အဆင္ပိုေျပသြားတာ
ေပါ့။ဇာတ္လမ္းေတာ့လုပ္မယ္မၾကံနဲ႕ေနာ္ မိုးၾကီး၊။။။ညိဳက
စကားနည္းတယ္တည္တယ္ဆိုျပီးသြားမစမ္းနဲ႕။စကားသာမေျပာတာ
ေအးလိုက္တာမွက်ဥ္ေနေရာဆိုတဲ့အမ်ိဳး။ေတမိေရခဲစိမ္ထားသလိုပဲ။
မင္းကိုရူးသြားေအာင္က်တ္လိမ့္မယ္။။။”

“မဟုတ္တာကြာ။။မင္းကလည္း။။ငါ့မွာအဲလိုစိတ္မ်ိဳးမရွိပါဘူးဟ။။။”

ဝင္းေအာင္၏ စကားကိုသူကလက္ကာျပီးအလ်င္အျမန္ျငင္းလိုက္ျခင္း
ျဖစ္သည္။နဂိုစကားဝဲတာကိုအျမန္ေျပာလိုက္သျဖင့္ သူဘာေျပာတာ
ကိုပင္ညိဳေသခ်ာနားမလည္လို္က္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူႏွင့္ခင္မင္လိုက္ရ
တာအေပၚေတာ့ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတာကိုဘာသာသတိထားမိ
သည္။။။။









အပိုင္း(၃)




ညိဳေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကမေရာက္ေသး။။။
သို႕ႏွင့္ ကန္တင္းဝင္ျပီးညိဳၾကိဳက္ေသာလၻက္ရည္က်စိမ့္တစ္ခြက္
မွာလိုက္သည္။နံျပားတစ္ပြဲပါမွာလိုက္ျပီး မနက္စာပါတစ္ခါတည္း
စားလိုက္၏။မနက္ကအိပ္ယာထေနာက္က်သျဖင့္ မနက္စာစားဖို႕
မမွီခဲ့ဘူးေလ။ထုိစဥ္မွာပင္ညိဳ႕မ်က္ဝန္းထဲအရိပ္တစ္ခုဝင္လာ၏။
တျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္မတူစြာ လြယ္အိတ္ကိုဘယ္ေသာအခါမွ
လြယ္ေလ့မရွိပဲလက္ခ်ာစာအုပ္၂အုပ္ကိုေဒါင္လိုက္အလယ္မွခ်ိဳးကာ
ေဘာင္းဘီေနာက္အိပ္ႏွစ္ဖက္မွာထိုးျပီးေက်ာင္းတက္ေသာ
သူမရင္ထဲသို႕တိတ္တိတ္ခိုးဝင္လာေနျပီျဖစ္ေသာ မိုးဦး။။။။


“ညိဳ..ေရာက္ေနတာၾကာျပီလား”

“ေအး ..ခုနပဲေရာက္တယ္မိုးၾကီး။။နင္ေရာ။။”

ငါလည္းတူတူပဲဟုေျပာျပီးစားပြဲထိုးကိုမုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲဟုေအာ္မွာ
လိုက္သည္။ျပီးေတာ့မေန႕ကသူ႕ကိုညိဳတို႕အဖြဲ႕ဝိုင္းစတာကိုမေက်
နပ္ေၾကာင္းေျပာျပေန၏။သူတစ္ေယာက္တည္းေလ်ာက္လာခ်ိန္တြင္
ညိဳတို႕အဖြဲ႕မွဘယ္ညာေအာ္လိုက္၊ေပါက္ကရေျပာလိုက္ျဖင့္ဝိုင္းစၾက
ျခင္းျဖစ္သည္။။။

“ငါ့မွာ ရွက္လိုက္တာ။။။ ေျခလွမ္းေတြေတာင္မွားတယ္။။။”

“နင္ကလည္း အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ။။ဒီေလာက္ေလးစတာအသားပဲ့ပါ
သြားတာက်ေနတာပဲ။။။”

ေျပာတာေတာ့လြယ္တာေပါ့ဟ ငါကတကယ္ၾကံဳရတဲ့သူဟုသူက
ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ေျပာသည္။။။ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါ၏
ညိဳတို႕စပါကေတာ္ရံုေယာက်ၤားေလးေတြထြက္ေျပးရသည္ထိပင္။

“ခ်စ္လို႕ပါေမာင္ရယ္ အိမ္မွာလာေတာင္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊
ေမာင္ကေတာ့ေက်ာ့လို႕ေမာ့လို႕ဒီမွာေတာ့ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႕
ေက်ာင္းတက္ေနရတယ္ေမာင္ရယ္၊ငါ့ခ်စ္သူေလးပင္ပန္းရွာတယ္

ေနာက္ေန႕ ေလယာဥ္နဲ႕ေက်ာင္းခန္းအေရာက္ပို႕ရမယ္“စသျဖင့္
ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာၾကတာမို႕ေတာ္ရံုမ်က္ႏွာေျပာင္ေသာ
ေကာင္ေလးမ်ားပင္ထြက္ေျပးရတာေလ။ဗရုတ္က်ေသာေက်ာ္လြင္
တို႕အဖြဲ႕ထဲေရာက္ေနေသာ္လည္း ညိဳတို႕ထက္ပင္ေက်ာင္းတက္
ရက္မွန္ေသာမိုးဦးကို ညိဳတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး

“မိုးၾကီး..နင္က ေက်ာ္လြင္နဲ႕တူတူလို႕လည္းေျပာေသးတယ္။။ျပီးေတာ့
ေက်ာ္လြင့္ထက္စာလည္းပိုေတာ္တယ္၊။။ေက်ာင္းတက္ရက္လည္းမွန္
တယ္။။။စာလည္းလိုက္ႏို္င္တယ္။။။အဲဒါကိုနင္ကဘာလို႕ခုမွ ဒုတိယႏွစ္
ပဲရွိေသးတာလဲ။။။”

“အင္း..ဒီလိုဟ.”

သူ႕စကားမွမဆံုးေသး

“ေအာင္မာ ငါမရွိတုန္းငါ့အတင္းေျပာေနတယ္။။။ ဟဲ့မေတမိရဲ႕
မွတ္ထားေၾကာင္လြင္တုိ႕ကနင္တို႕နဲ႕ေပါင္းမွပ်က္စီးတာ။အထက္တန္း
တုန္းကဆိုငါ့ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ဒီေကာင္မိုးၾကီးပဲ ငါ့ေနာက္
မွာရွိလို႕ စာေမးပြဲက်ျပီးက်န္ခဲ့တာ။။။မွတ္ထား။။။ဟဲ့ေကာင္မိုးၾကီး
ေျပာျပလိုက္ေၾကာင္လြင္ကို ေမာင္ရင္ကဘယ္ေလာက္အထင္ၾကီး
ေလးစားရတယ္ဆိုတာ။။။”

သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာၾကျပီမို႕ခံုေတြဆြဲထိုင္ၾကရင္း ေက်ာ္လြင္က ညိဳ႕အေမးကို္ေျဖလိုက္တာ ျဖစ္သည္။။။

“ ေလးစားထိုက္ပါတယ္ကိုၾကီးေၾကာင္ လၻက္ရည္သံုးေဆာင္ပါ ျပီးရင္
က်သေလာက္ တစ္ဝိုင္းလံုးစာရွင္းေပးပါ “

ဟု ဝင္းေအာင္ကဝင္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။။။အားလံုးကလည္းဟုတ္
တယ္ဝွီးေညာင္ေျပာတာမွန္တယ္၊ေထာက္ခံပါတယ္ စသျဖင့္အတိုင္
အေဖာက္ညီညီ ဝိုင္းေအာ္ၾကေတာ့ ေက်ာ္လြင္ၾကီးလည္း

“ေအးပါဟာ ငါကိုကလွ်ာရွည္မိတာအဲဒါမို႕အေမေျပာတယ္အရိုးမရွိ
တဲ့ဗုဒၶဟူးနံကိုအလိုမလိုက္ပါနဲ႕ဆိုတာ၊ ခုေတာ့ငါ့အမွား ငါ့အမွား “

ဟုငိုၾကီးခ်က္မပံုစံႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္လြင္ နင္ဘာေျပာတယ္ ဟုမိန္းကေလးမ်ားကဝိုင္းေအာ္သည္။။။ေက်ာ္လြင္ၾကီးမ်က္လံုးျပဴး
သြားျပီး

“ဟဲ့..ဟဲ့..ငါေျပာတာ လွ်ာေနာ္။။လွ်ာ..လွ်ာ..နင္တို႕ထင္ခ်င္ရာ
ထင္မေနနဲ႕”

ဟုအေလာတၾကီးေျပာ၏။စိုင္းေဇာ္မင္းက ေယာက္ဖၾကီးရာလွ်ာကယ္
လို႕ လွ်ာမကယ္ရင္ ငါထင္တာမွန္တယ္ဟု လက္ဝါးကို လက္သီးႏွင့္
ထိုးရင္းေျပာသည္။။။တဝါးဝါးေအာ္ရယ္လိုက္ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား
ေၾကာင့္ေဘးဝိုင္းမ်ားကလွည့္ၾကည့္ၾကသည္ထိပင္။။။။ ထိုသို႕ေသာ
ေပ်ာ္စရာေန႕ရက္ေလးမ်ားကိုျဖတ္သန္းရင္းေန႕ကိုလကစားျပီး သေျပညိဳဆိုေသာ သူမရင္တြင္းသို႕ မိုးဦးဆိုေသာထားဝယ္သားခပ္
ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့တာေလ။။။
စေတြ႕ထဲက မွင္သက္ေငးေမာခဲ့မိေသာသူ႕မ်က္ႏွာကိုခိုးခုိးၾကည့္ရင္း၊
နားဝင္ခ်ိဳလွေသာသူ႕အသံဝဲဝဲေလးကို နားစြင့္ရင္းႏွင့္ပင္
သူမရင္ထဲကိုသူခိုင္ျမဲစြာတိုးဝင္လာခဲ့ျပီဟုဘာသာနားလည္သိရွိ
ေန၏။သူ႕ကိုမေတြ႕လွ်င္ရွာေဖြေနတတ္ေသာ ညိဳ႕မ်က္လံုးေတြကို
သူငယ္ခ်င္းေတြကပင္သတိထားမိေနၾကေလျပီ။သူကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ
မသိေသးတာလား၊မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္လားမသိ။စကား
သံဝဲဝဲႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြစံုခ်ိန္တိုင္းတူတူဝင္ေျပာတတ္သေလာက္
ညိဳႏွင့္ ၂ ေယာက္ခ်င္းေတြ႕ျပီဆိုလွ်င္ အာေစးမိသလို စကားသံတို႕
တိတ္ဆိတ္နည္းပါးလြန္းလွသူျဖစ္သည္။။။ညိဳ႕စိတ္ထဲမခ်င့္မရဲႏွင့္
တစ္ခါတစ္ရံငါ့ကိုေခၚေနတဲ့ ေတမိေရခဲစိမ္ဆိုတဲ့နာမည္ကို နင့္
တြက္ေျပာင္းေပးရမလိုျဖစ္ေနျပီမိုးဦးရယ္ဟုေတြးမိသည္ထိပင္။။။
ဒီလို၊ဒီအတိုင္းပါပဲေလသေျပညိဳႏွင့္မိုးဦးတို႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျဖစ္ႏွင့္
သာသူကဒုတိယႏွစ္သင္တန္းျပီးဆံုးခဲ့သလိုညိဳတို႕လည္းတတိယႏွစ္
ကိုျပီးဆံုးခဲ့ၾကသည္။။။









အပိုင္း(၄)





ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူညိဳ လၻက္ရည္က်က်ေလးကိုေသာက္ရင္း မိုးေရစက္မ်ားေအာက္မွ ေက်ာင္းၾကီးကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။။။
သူမ်ားေတြပညာစံုရံုမကၾကင္ယာပါစံုခဲ့ၾကသည္ဆိုေသာဒီတကၠသိုလ္
ၾကီးက သူမတြက္ေတာ့ ၄ ႏွစ္ေသာ စာသင္ႏွစ္တို႕မွ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္
သန္းခဲ့ျပီးလ်က္ႏွင့္ ရင္ခုန္ဘက္ကိုပင္ ေသေသခ်ာခ်ာမေတြ႕ရွိခဲ့ေသး
သည့္အျဖစ္။ညိဳျပံဳးလိုက္မိသည္။။။ မိုးက မနက္တည္းကရြာေနတာမို႕
ဒီေန႕သူမတို႕အဖြဲ႕လူစံုမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနေတာ့ ဘယ္သူမ်ား
ေရာက္လာမလဲ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။။မၾကာခင္မွာပင္ဝါဝါႏွင့္
သက္သက္စံတို႕ေရာက္လာၾကသည္။ျမတ္ႏိုးႏွင့္ေမသူကေတာ့မလာ
ေလာက္ေတာ့။။။ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ဝင္းေအာင္လည္းေရာက္လာသည္။။။
သူတို႕ေရာက္လာေတာ့ လြမ္းစဖြယ္ မိုးေန႕ေလးကလည္းဆူဆူညံညံ

ႏွင့္စီစီညံသြားျပန္ေလ၏။ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကဒီလိုမိုးေန႕တစ္ေန႕မွာသူႏွင့္
မိုးဦးတို႕ေတြ႕ခဲ့ၾကတာကိုသတိရေတာ့ဘာသာျပံဳးမိျပန္သည္။။ျပီးမွ

“ေၾကာင္ၾကီး နင္တို႕အဖြဲ႕ကစံုျပီလား။။။ ဟိုေကာင္ေတြေရာ။။။”

“ေဇာ္မင္းကေတာ့ ဟိုဘက္နားက ၾကက္ေမြးျမဴေရးျခံကိုသြားတယ္။
ဒီေကာင္ၾကက္ဝယ္မလို႕တဲ့။။။ရရင္ေတာ့ငါတို႕ေက်ာင္းမတက္ေတာ့
ဘူး။။။ဝင္းေအာင္တို႕အိမ္မွာၾကက္သားကာလသားခ်က္နဲ႕ဝီစကီေလး
နဲ႕ႏွပ္ေတာ့မယ္။။။မိုးၾကီးကေတာ့မေရာက္ေသးတာလားမသိဘူး။
ေတြ႕ကိုမေတြ႕ေသးတာဟ။။”

ညိဳ႕အေမးကို ေက်ာ္လြင္ကျပန္ေျဖရင္းစားပြဲထိုးလာခ်ေပးေသာမုန္႕
ဟင္းခါးကို ငရုတ္သီး၊သံပုရာသီးမ်ားႏွင့္စိတ္ၾကိဳက္ျပင္ေနသည္။။။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္သကၤန္းကၽြန္း_လွည္းကူး (၁၇၉)ကားေပၚမွ ဆင္းလာ
ေသာ မိုးဦးကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ညိဳကဟိုမွာမိုးၾကီးလာျပီ
ဟုေျပာလိုက္သည္။သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးလည္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး
လက္ေထာင္ျပလိုက္၏။မိုးဦးကလည္းလက္ျပန္ေထာင္ျပရင္းမိုးေရစက္
မ်ားဒဏ္မွအျမန္လြတ္ေစရန္ကားလမ္းကိုအေျပးျဖတ္ကူးသည္။
ညိဳရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားျပီးမိုးၾကီး ကား ကားဟုထိတ္လန္႕တၾကား
ေအာ္ေျပာလိုက္၏။။ထိုအခါမွ က်န္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း တစ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာမွ ေမာင္းဝင္လာေသာ ပဲခူး_သကၤန္းကၽြန္း (ကမၻာေက်ာ္) ကားကိုသတိထားမိလိုက္ၾကသည္။အလန္႕တၾကား
ဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾကေသာ္လည္း ျဖတ္ကူးလာမည္မထင္သျဖင့္
ေမာင္းလာေသာကားႏွင့္ ကားကိုမၾကည့္ပဲ မိုးလြတ္ေအာင္
အတင္းျဖတ္ေျပးေသာ မိုးဦးတို႕ ကြက္တိတိုက္မိေလျပီ။ဒုန္းခနဲအသံ
ႏွင့္အတူေျမာက္တက္သြားတာကိုမ်က္ေစ့ႏွင့္တပ္အပ္ေတြ႕လိုက္ရ
ေတာ့ ညိဳ႕ရင္ထဲ ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႕သြားရ၏။။။မိုးဦးဟု ဝိုင္းေအာ္
လိုက္ေသာအသံ ကားဘရိတ္ဆြဲသံ မိုးဦး၏ ညည္းညဴသံတို႕
ညံခနဲထြက္ေပၚလာျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
အထိတ္တလန္႕ၾကည့္ေနေသာမ်က္ႏွာမ်ား၊အံ့ၾသမွင္သက္
သြားေသာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္တဒဂၤျငိမ္သက္သြားၾက၏။ ျပီးေတာ့မွ သူတို႕
ေတြေျပးသြားၾကေတာ့မိုးဦးကမလႈပ္မယွက္ျငိမ္သက္လို႕။။ေဆးရံုႏွင့္
ကလည္းအလွမ္းေဝးလွသည္မို႕၊တိုက္မိသည့္ကားႏွင့္ပင္ မိုးဦးကို
တင္ျပီး သကၤန္းကၽြန္းစံျပေဆးရံုၾကီးသို႕တင္ပို႕ခဲ့ၾကသည္။။။။
သို႕ေသာ္လည္းေခါင္းႏွင့္ကားလမ္းရိုက္မိခ်က္ျပင္းထန္သျဖင့္
မည္သုိ႕မွ်မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မိုးဦးအသက္ဆံုးပါးခဲ့ရေလေတာ့သည္။။။။














အပိုင္း(၅)




“ေမ့မရတဲ့အခ်ိန္ေတြ အဆံုးထိ

မ်က္စိမွိတ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ျပီ

ဘာမွမသိတဲ့တစ္ေန႕ေန႕ကို ငါေစာင့္စားလို႕

ႏွလံုးသားကြဲေၾကေနတဲ့ထိ

အလြမ္းသင့္ခဲ့တဲ့အတိတ္ရဲ႕ပန္းခ်ီ

လမ္းစမရွိတဲ့ငါ့အျဖစ္ကိုျမင္လည္း

ငါဆက္ခ်စ္မယ္

တစ္ေန႕ေတာ့မင္းျပန္လာဦးမလား

ဟိုးတုန္းကလိုခ်စ္ဦးမလား

ဘာေၾကာင့္ငါ့ကိုထားသြားခဲ့လဲေျဖ

ဒါအိပ္မက္ေတြ။။။။”


အလုပ္မွျပန္လာေသာသေျပညိဳတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာသာသာ
ယာယာမရွိသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္လိုက္ျပီး သီခ်င္းဖိုဒါတစ္ခုကို
ဖြင့္နားေထာင္လိုက္သည္။ပထမဆံုးထြက္ေပၚလာေသာသီခ်င္းက
ေအာင္လေရးဖြဲ႕ျပီး ရတနာမိုင္သီဆိုထားေသာ အလြမ္းသင့္ပန္းခ်ီ
သီခ်င္း။။။ သာသာယာယာမရွိေသာ စိတ္အခံကိုတိုက္ဆိုင္လြန္းေသာ
သီခ်င္းသံပါထပ္ပိုးလာေတာ့ သူမရင္ထဲမွာဆို႕နင့္လာျပီးခံစားႏိုင္
စြမ္းမရွိေတာ့။အီးဟီးဟီးဟုအသံထြက္လ်က္ ေဘးမွအိပ္ယာေပၚ
ေမွာက္ခ်လို္က္ျပီးသည္းထန္စြာငိုေၾကြးပစ္လိုက္သည္။ရတနာမိုင္
ကေတာ့ သူ႕သီခ်င္းကိုသူ႕ဖီလ္းႏွင့္အသားကုန္ဟဲေနဆဲ။ညိဳကလည္း
ရင္ထဲမွ တင္းက်ပ္ဆို႕နစ္ေနမႈမ်ားကို ငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ေဖာက္ခြဲေနဆဲ။
အခ်ိန္ကေတာ့တာဝန္ေက်စြာသူ႕တာဝန္ကိုသူေက်ပြန္ေနဆဲ။။
ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ပါျပီေလ။။အစမရွိခဲ့သလိုအဆံုးလည္း
မသတ္ခဲ့ေသာသူမရဲ႕ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကိုသတိရမိတိုင္းသူမ
ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။။။မိုးဥိးေပးခဲ့ေသာလက္ကိုင္ပုဝါေလးကို
လည္းခုခ်ိန္ထိသူမသြားေလရာ ေနရာတိုင္းသို႕ကိုယ္ႏွင့္မကြာ
ယူေဆာင္သြားခဲ့မိ၏။။လြယ္အိတ္မလြယ္ပဲစာအုပ္ဖင္ၾကားညွပ္ျပီး
ေက်ာင္းတက္တတ္ေသာ ၊စကားဝဲဝဲ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ထားဝယ္သားေလး
တစ္ေယာက္၊မိုးရြာေနေသာေန႕တစ္ေန႕မွာ သူ႕ကိုစေတြ႕ခဲ့ျပီး မိုးရြာ
ေနေသာေန႕တစ္ေန႕မွာပင္သူကခြဲခြာသြားခဲ့သည္။ပထမဆံုးေတြ႕စဥ္
ကေတာ့ သူမရင္ထဲကိုတိုးဝင္လာဖို႕လူခ်င္းတိုက္မိခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုး
ေတြ႕စဥ္မွာေတာ့သူမဘဝထဲကေနထြက္သြားဖို႕ကားႏွင့္တိုက္မိခဲ့တာ
ျဖစ္သည္။ထူးျခားဆန္းျပားလြန္းလွေသာသူမ၏ကံၾကမၼာကိုအံ့ၾသမိ
သလိုသူ႕ကိုလည္းသနားမိ၏။ေက်ာင္းေတာ္မွ လြမ္းေမာတမ္းတဖြယ္
ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကေတာ့ထိုကဲ့သို႕ပင္ ျပီးဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့
ရေလေတာ့သည္။။ေၾသာ္..သေျပညိဳ ဆိုေသာသူမအတြက္ေတာ့
ဘယ္ေသာအခါမွေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေတာ့သည့္ အလြမ္းသင့္ခဲ့
ေသာ အတိတ္ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့ရတာပါလားေလ။။








(ရင္ဘတ္အငွားႏွင့္ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။။။)

ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္
20.3.2011

Wednesday, March 2, 2011

ငယ္ခ်စ္ဦးသို႕တမ္းတျခင္း

အခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္း ႏွစ္ေတြေျပာင္းလည္း
ငယ္ေပါင္းခ်စ္ေဆြ သတိရေနသည္
ဘယ္ဆီက်မွ ဆံုေတြ႕ရလိမ့္
စိတ္ထဲထင့္ထင့္ ရင္နင့္နင့္မို႕  အိပ္ပ်က္ညေတြမ်ားခဲ့ျပီ။

အခ်စ္သို႕ ရွက္ရြံ႕ျခင္း





ဆရာမ်ားရင္ သားေသသတဲ့
ဒီသင္ရိုးအတြက္ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ
ဆရာေတြလည္းထပ္ခဲ့ေပါ့
ဒီေလာက္သင္တာမွ မတတ္တဲ့ဘာသာရပ္
ငါ့အတြက္မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူးေလ။။။
ေသခ်ာပါတယ္..
အခ်စ္ဆိုတာ ငါမကၽြမ္းတဲ့ဘာသာရပ္
ဝမ္းနည္းစြာနဲ႕ပဲ
သင္ယူျခင္းကို ရပ္တန္႕မယ္
ငါ့ေကာင္းကင္မွာ
သက္တန္႕ေတြအျဖဴေရာင္ေျပာင္းတဲ့ေန႕
အဲဒီအခ်စ္နဲ႕ထပ္ေတြ႕ပါရေစ။။။

အခ်စ္ျဖင့္မြမ္းမံအပ္ေသာ အနာဂတ္တစ္ခုအေၾကာင္း

အပိုင္း(၁)

"ေက်းဇူးျပဳ၍နားဆင္ပါရွင္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕သုဝဏၰဘုမၼိ
အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ရန္ကုန္ျမိဳ႕
ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႕ဦးတည္ပ်ံသန္းလာေသာ
MAI ေလယာဥ္ၾကီးဟာမၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း ရန္ကုန္အျပည္ျပည္
ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္သို႕ဆင္းသက္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။။။သို႕ပါ၍
မိမိတို႕၏ ထိုင္ခံုခါးပတ္မ်ားကို
ပတ္ထားၾကပါရန္ ပန္ၾကားအပ္
ပါတယ္ရွင္။။။"