အပိုင္း (၁)
"...ေသြး..ေသြးေတြ..ေသြးေတြ.................."
ေအာ္ေနရင္းကအသံေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ သတိလစ္ေနျပီေလ။
"....ဟေကာင္ ဖိုးေဇာ္ လုပ္ဦးဟ..ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး..........
....ေဆးခန္းကို ပို႕မွျဖစ္မယ္ဟ..."
က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ သူ႕ကိုေဆးခန္းပို႕ေပးဖို႕အေျပးအလႊားစီစဥ္လိုက္ရတယ္။
အရမ္းစိုးရိမ္သြားမိတဲ့စိတ္က ျဂိဳလ္ေစာင္းကစီးက်ေနတဲ့ေသြးေတြကိုေရာ နာက်င္ေနတာေတြကိုေရာ
က်ေနာ္ေမ့သြားေစတဲ့ထိ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ဆရာဝန္ကသူ႕ကိုေဆးတစ္လံုးထိုးေပးျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာ
သူျပန္သတိရလာတယ္။ေခါင္းမွာပတ္တီးနဲ႕ ခန္႕ညားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး သူစကားသံေလး
ထြက္လာတယ္ေလ။
"....ေမာင္ရယ္..ရန္ျဖစ္ျပန္ျပီေနာ္..." တဲ့။
က်ေနာ္ မခန္႕တဲ့အျပံဳးတစ္ခုနဲ႕သူ႕ကိုေျပာေနက်အတိုင္းျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
"....မမအနားကိုဘယ္ေယာက်ၤားမွကပ္မလာေစနဲ႕လို႕ေမာင္ေျပာထားတယ္ေလ..
....ကပ္လာရင္ေတာ့ေဆာ္မွာပဲ...."
သူမ်က္ႏွာေလးညႈိးသြားျပီး ေျပာေနက်စကားေလးပဲ ေျပာလာတာပါပဲ။
"....ေမာင္ရယ္..ဘယ္သူေတြကပ္လာလာ မမရင္ထဲမွာေမာင္ပဲရွိတာေလ..ေမာင့္ကိုပဲ မမအရမ္းခ်စ္မိတာပါ...
...မမကိုခ်စ္ရင္ ေနာက္ရန္မျဖစ္ပါနဲ႕ေနာ္..."
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုးေဇာ္ကက်ေနာ္ကိုလာေခၚလို႕ အျပင္ထြက္လိုက္လာေတာ့ ဆရာဝန္ကလဲေျပာေနက်စကားပါပဲ
က်ေနာ့္ကို ထပ္ေျပာလာတယ္။
".... လူနာက ႏွလံုးေရာဂါသမားေနာ္ ညီေလးတို႕..သူထိတ္လန္႕စရာကိုခဏခဏေတြ႕တာမေကာင္းဘူးကြာ...
....ခုလိုျဖစ္ျပီးတိုင္းလဲ သူနာလံထူေအာင္ အေတာ္ျပန္ကုရတာညီေလးတို႕သိရက္နဲ႕ကြာ..သူ႕အေမၾကီးသာသိရင္
....နားမခံသာေအာင္ မင္းတို႕အေျပာခံရဦးမယ္..ဆင္ျခင္ၾကပါဦးကြာ ေနာ္....." တဲ့။
ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေလးက ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ သံသရာလည္ေနတာေလ။က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ
မဟုတ္မခံေနတတ္တာကို ဆိုးတယ္လို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပတ္ဝန္က်င္ေလးေပါ့။က်ေနာ္တို႕မိဘေတြလဲ ဟိုလူ႕ေတာင္းပန္ရ
ဒီလူ႕ေတာင္းပန္ရနဲ႕ အားေတာင္မအားဘူး။ဒါလဲအမွတ္မရွိ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ရန္ျဖစ္တိုင္းလဲ သူေရာက္လာတာ
ပါပဲ။ေရာက္လာတိုင္းလဲမူးလဲသြား။သူ႕အေမၾကီးသိေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကိုဆဲ။ဒီလိုနဲ႕ပဲ..................................။
အပိုင္း (၂)
ခုေတာ့လဲ သူက်ေနာ့္ဘဝထဲမွာမရွိေတာ့ပါဘူး။သူအျပီးအပိုင္ကို ထြက္သြားခဲ့တာေလ။ဒီလိုသာျဖစ္မယ္သိရင္ အဲဒီေန႕ေလးကို
အိမ္မွာပဲအိပ္ေနျပီးျဖတ္သန္းခဲ့မိမွာပါ။ခုေတာ့လဲဗ်ာ..........။
"...ေဟ့ေကာင္..ငထက္ အိပ္ေနတာလား..ေအးမင္း မဲေဆာက္ကျပန္ေရာက္ေနတယ္...စည္းစိမ္မွာစံုမယ္လို႕ေျပာသြားတယ္
....ဒိုးၾကမယ္..........."
"....ေအးခဏေလးေစာင့္........"
မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျပန္လာတယ္ၾကားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုေနက် စည္းစိမ္ဘီယာဆိုင္ေလးဆီ
က်ေနာ္တို႕ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။သူငယ္ခ်င္းေတြ အေတာ္စံုတယ္အဲဒီေန႕က။ေသာက္ရင္းစားရင္း စကားေတြေျပာေနၾက
ရင္းက မထင္မွတ္တဲ့ျပႆနာကဝင္လာတယ္။မ်ိဳးၾကီးေကာင္မေလးကို လိုက္ေၾကာင္ေနတဲ့ေကာင္ေတြကိုေတြ႕လိုက္ရတာေလ။
မ်ိဳးၾကီးမ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ျပီးသေဘာေပါက္တဲ့က်ေနာ္တို႕ ရီေဝေဝနဲ႕ဆိုင္ျပင္ကိုလွမ္းထြက္ဖို႕အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။ေယာက်ၤားေလး
ခ်င္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတြ႕ၾကျပီဆိုထဲက ရန္ပြဲကစတာပဲေလ။အဲဒီထိကဘာမွမထူးခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္သတိမထား
လိုက္မိတာက သူ႕ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ဆိုတာကိုေလ။ေက်ာင္းၾကိဳပို႕ဖယ္ရီေပၚက အေျပးတပိုင္းဆင္းလာတဲ့သူ႕ကို က်ေနာ္ေတြ႕
လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာ အရမ္းကိုစိုးရိမ္သြားမိတာပါ။ကံၾကမၼာကပဲရက္စက္တာလား က်ေနာ္ကပဲကံဆိုးတာလား
ေသခ်ာမသိလိုက္ခ်ိန္မွာဗိုက္ညာဘက္ျခမ္းနဲ႕ နဖူးမွာ ပူခနဲျဖစ္သြားတာပဲ က်ေနာ္သိလိုက္တယ္။သတိျပန္ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ
ျမင္ေနရတာ အရင္က်ေနာ္တို႕ ေဆးထည့္ေနက်ေဆးခန္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္ က်ေနာ့္ေဘးကလူေတြမ်က္ႏွာမေကာင္းၾက
တာရယ္ကိုသတိထားမိေပမယ့္သူတို႕ကေဆးရံုေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကလြဲျပီးဘာမွေျပာမျပခဲ့ၾကဘူးေလ။
အနာက်က္ဖို႕တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ၾကာသြားတယ္။ေဆးရံုကဆင္းမယ့္ေန႕က်မွ က်ေနာ္မရအရေမးလို႕ ဖိုးေဇာ္ကေျပာျပတယ္။
အဲေန႕က က်ေနာ့္ကိုေရွ႕ကေကာင္ကတုတ္နဲ႕ေဆာ္ျပီးေဘးကေကာင္က သံခၽြန္နဲ႕ေျပးထိုးတာကိုေတြ႕ျပီး သူသတိလစ္သြားတာ
၃ ရက္နီးပါးၾကာသြားတယ္တဲ့။ခုထိလဲမသက္သာေသးဘူးတဲ့။က်ေနာ့္ရင္ေတြပူလိုက္တာဗ်ာ။က်ေနာ္သူရွိေနတဲ့ ေဆးရံုဆီ
သူငယ္ခ်င္းေတြလိုက္ပို႕ခိုင္းျပီးခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားခဲ့တယ္။သူ႕အေမၾကီးလဲမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ပုတီးစိပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြမ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး။က်ေနာ္သူ႕အနားကပ္သြားေတာ့ သူ႕ေဘးကအေဒၚက သူ႕ကိုတိုးတိုးေလးကပ္ေျပာ
လိုက္တယ္။သူ႕မ်က္လံုးေလးပြင့္လာတယ္။က်ေနာ္မျမင္ရက္ဘူးဗ်ာ။အဲဒီမ်က္ဝန္းေလးကို ခုထိကိုေမ့မရလို႕ က်ေနာ္ ရူးမတတ္
ခံစားေနရတာပါ။သူလက္ေလးကို ကမ္းေပးလို႕က်ေနာ္ဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။သူ႕အေျခအေနအေတာ္ဆိုးတာ သိသာေပမယ့္
ဒီလိုမ်ိဳးထိေတာ့က်ေနာ္မထင္ထားမိပါဘူးဗ်ာ။သူက်ေနာ္လက္ကိုကိုင္ျပီး စကားတစ္ခြန္းပဲ ေျပာသြားတယ္။ျပီးေတာ့ သူေလ
ေလာကၾကီးကိုေရာ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကိုေရာ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေရာ လံုးဝကိုထားသြားခဲ့တာေလ။တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္းထဲပါဗ်ာ။
"......ေမာင္ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႕ေတာ့ေနာ္....." တဲ့။
အပိုင္း (၃)
ခုဆိုက်ေနာ္အရင္ကလို မေပေတာ့ပါဘူး။မေတေတာ့ပါဘူး။မဆိုးမမိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။သူ႕ကို ျပန္ေခၚေပးႏိုင္ရင္ ေခၚေပးၾကပါ။
က်ေနာ့္အတြက္သူအရမ္းကိုလိုအပ္ေနလို႕ပါ။သူမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ သူမၾကိဳက္ဘူးဆိုတာေတြကို က်ေနာ္အကုန္လံုး
ေရွာင္ခဲ့တာေလ။သူမသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။သူမသိႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္ သူ႕ကိုခ်စ္တာေတြ သူမသိေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္သူ႕ကိုလိုအပ္တာသူမသိေတာ့ပါဘူး။သူသိပ္ကိုျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ တည္တည္တံ့တံ့ပံုစံကို သူေလ
မျမင္မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။သူဘာကိုမွ မသိမျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။။။။။။။။။။
"...ရင္မွာလြမ္းရင္ေမွ်ာ္တုိင္းျမင္လို႕..
...လက္ညႈိးညႊန္ရာ သူျဖစ္ေစသား ဆုေတာင္းထားလည္း..
...ဆုေတာင္းမျပည့္ အလြမ္းေငြ႕ေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းဆီမွာ လြမ္းမိုးရြာသည္..
...သူသာသိလွ်င္.....သူသာသိလွ်င္....................................................."။။။။။
ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္
5.6.2010
No comments:
Post a Comment
စာဖတ္သူရဲ႕မွတ္ခ်က္တိုင္းဟာ၊စာေရးသူအတြက္အားေတြပါ။။